Ötenazi, kelime anlamıyla “iyi ölüm” demektir ve kişinin dayanılmaz acılar içinde, tedavisi mümkün olmayan bir hastalık nedeniyle, kendi isteğiyle yaşamına son verilmesi sürecini ifade eder. Tıbbi, etik ve dini açıdan en çok tartışılan konulardan biridir.
Uygulamada ötenazi, iki şekilde ele alınır: aktif ve pasif. Aktif ötenazide doktor, hastanın ölümünü doğrudan sağlayacak bir müdahalede bulunur (örneğin ölümcül bir ilaç verir). Pasif ötenazide ise tedavi veya yaşam desteği kasten sonlandırılır ve ölümün doğal olarak gerçekleşmesine izin verilir.
Destekçileri, ötenazinin bireyin kendi yaşamı üzerinde söz hakkı olması gerektiğini, “yaşam kalitesi” kavramının da yaşamın kendisi kadar önemli olduğunu savunur. Karşıt görüştekiler ise bunun yaşam hakkına aykırı olduğunu, kötüye kullanım riskleri taşıdığını ve insan hayatının kutsallığını zedelediğini belirtir.
Bugün bazı ülkelerde (örneğin Hollanda, Belçika, Kanada) belirli koşullar altında yasal olarak uygulanabilirken, Türkiye’de ötenazi yasal değildir ve “kasıtlı öldürme” kapsamında cezai işlem görür.
Kısacası ötenazi, insanın yaşam hakkı ile kendi kaderini belirleme hakkı arasındaki en çetrefilli sınırda duran etik bir meseledir.